نوع خاصی از عید میمون در قاره آسیا رواج دارد. شکارچیان درون یک نارگیل را خالی کرده و آنرا با ریسمانی به درخت آویزان نموده و یا بوسیله چوب و میخ در زمین پنهان می­کنند. در انتهای نارگیل شکافی کوچک ایجاد کرده و درون آنرا با مقداری میوه شیرین پر می­نمایند. این سوراخ به اندازه کافی بزرگ است که میمون بتواند دست خود را داخل آن کرده و میوه را خارج کند. ولی یک مشت بسته نمی­تواند از آن خارج شود. میمون بوی میوه را استشمام کرده، به سوی نارگیل آمده و دستش را داخل شکاف می­کند تا میوه را به چنگ بیاورد. ولی دیگر قادر به بیرون آوردن دست خود نمی­باشد. مشت گره کرده از میان دهانه سوراخ نمی­گذرد.

هنگامی که شکارچیان سر می­رسند میمون هراسان شده ولی نمی­تواند فرار کند. کسی میمون را به دام نینداخته مگر نیروی وابستگی خود وی به نارگیل. تمام کاری که او باید انجام دهد اینست که دستش را بگشاید اما نیروی حرص و طمع در ذهن میمون آنقدر زیاد بوده که بندرت میمون می­تواند خود را از آن برهاند.

خواسته­ها و وابستگی­های اذهان خود ماست که ما را به دام می­اندازد. تمام آنچیزی که ما نیاز داریم گشودن دستانمان، رهاسازی نفس خود، تعلقات خود و بدینوسیله آزادسازی خود می­باشد.